İbn Arabi'de Marifetin İfadesi

Sufiler, yaşadıkları manevi tecrübeyi ya da bu tecrübenin bilgisel içeriğini doğrudan kelimelere dökmenin zorluğunu çeşitli vesilelerle vurgulamışlardır. Zira dil, bütün beşerî tecrübeyi kuşatıp kendine özgü kalıplara dökmede yetersiz kalmaktadır. Dolayısıyla, tecrübenin sınırları dilin sınırlarını aşmaktadır. Sufiler, zevk olarak tecrübe edip hissettikleriyle ifade ettikleri arasında derin farklılığın olduğunu bilmekle, bir iletişim aracı olarak dili kullanma arasındaki gerilim ve çelişkiyi sürekli yaşarlar. 

Sufi epistemolojisi söz konusu olduğunda idrak etme - idrak edememe şeklinde tezahür eden bu gerilim ve paradoksallık, ma‘rifetin ifadesi noktasında da ifade etme - ifade edememe şeklinde tezahür etmektedir. Aslında ruhani/tasavvufi tecrübeye ilişkin bütün sözler söylenemeyenin söylemidir. Bu sebeple, sufiyane ifadelerde dile dökülenleri olduğu kadar, söylenemeyenleri de hesaba katmak ve tasavvufi literatürü bu perspektiften değerlendirmeye tabi tutmak gerekmektedir. Elinizdeki kitapta, Şeyhü’l-Ekber Muhyiddin İbn Arabî’nin tecrübelerinin yorumu niteliğindeki zengin ifadelerine yansıyan bu gerilimi ve paradoksallığı bulacaksınız